Socjalistyczna alternatywa na emigracji, Tarka Krzysztof

Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku opozycja w Polskiej Partii Socjalistycznej na emigracji oskarżała władze partii o zdradę ideałów socjalizmu i demokracji. Partyjna lewica negowała sens współpracy z „reakcją” (zwłaszcza ze Stronnictwem Narodowym), odrzucała również emigracyjny legalizm, opowiadając się za współdziałaniem z Polskim Stronnictwem Ludowym. W 1955 roku secesjoniści założyli własne ugrupowanie: Polską Partię Socjalno-Demokratyczną. Miała być ona socjalistyczną alternatywą na emigracji, w rzeczywistości nie zdobyła większego poparcia i okazała się polityczną efemerydą. Ostatecznie po ponad sześciu latach większość jej działaczy wróciła na łono PPS.